O’NUN HİKAYESİ

​

                       “gemilerde talim var     

                          bahriyeli yarim var”

 

kırk dokuz yaşımda bindim ben ilk defa bir gemiye

denizi olan bir kentte yaptım oysa askerliğimi

                                     -piyadeydim-

bit filan avlamadım saçlarımda,

birkaç kez hafta sonu izinlerine bile çıktığım olmuştur hatta.

                                                     

 

kardeşim  öldüğünde benim

yani iki büyük benden

         -ki ben yokmuşum daha yani-

annem ısrarla ve babam şehvetle istemişler beni 

         -kadir mevlam- kadir mevlam-

derken;

gel zaman, geç dokuz ay on gün

çıkagelmişim dal daşak  cıbıl- cıbıl

sonra o ölen kardeşim varmış ya hani

çok çok severlermiş ya hani annem babam

adı kalsın diye bu şahane-i Cumat illerinde

bana münasip görmüşler adını ölmüş kardeşimin

​

işte sene altmış ikiler filan yani o zamanlar

babam imammış yani  köy –möy

köy dediğin dağ taş

         cıbıl toprak işte

tarla -marla hiç yok yani

birkaç susuz bahçe

birkaç asma verimsiz bağ

sekiz- on  meyvesiz ağaç , gölgesi yeter

sonradan yakılan bir o kadar meşelik filan yani

köylü çekemezliği

akraba hainliği.                                     

milli şef - demırkırat-

inkılaplar  filan işte o zamanlar

                             hepsi o kadar

 

sonra

hatırladığım birinci sınıf Ergani’de

gelmiş Aşık Veysel- Veysel

okumuş türkü- türkü

dedi ki; uzun ince bir yoldayım

ben aynen altıma

                 -çok sıkıştım be abi-                  

 

sonra, bizim köyde

yani bizim değil de başkasının köyde

başkasının ama biz de orda öylece

orda yani biz de babam

                            -babam imam-

​

trenleri çocukluğumun karpuzlu'dabir bilseniz

ilk sevgilimdi benim kara kara 

                         ciyak ciyak ağlaşan

her gün

ama her gün sevgilimi karşılar

el sallardım vagonlara ,

biraz şapşal, biraz aşık

ağlayarak geçer giderdi

biraz ağır, biraz yorgun

hıçkırıklarında boğulurdu tünellerce…

bir de uçakları vardı çocukluğumun  

               -uçaklara küstüydüm sonra –

​

ortaokula başlarken ben

           -köyden indim şehire-

ben artık arabalara sevdalandım, trenler ne ki

her gün buluşup sevişirdik sokak başlarında  

rengarenk dört teker

          -o-to-mo-biiiil    u-çar gi-deeeer-

 

tüylenmesine sarı bıyıklarımın

ve bana “abi” demeleri çocukların

en hoşuma gidenlerdi

bir de

sınıftaki esmer kıza yazıp ta

hiçbir zaman veremediğim

o aşk mektuplarım vardı benim,

           - tüm sevdalılar gibi.​

​

​lisede kayda değer çok şey var yazılacak.

ama ,geçelim onları.

onlar çok sıcak...

​

 

yüksekokul beklediğim kadar yüksek olmasa da​

kapısındaki ineklerden önce mezun olup

öğretmen çıkmışım Siirt’ten

 

öğretmenliğimin ilk günü yani çocuklar

mavi – mavi

       kahve – kahve

       ela gözler yani çocuklar

esmer- esmer

      çoban yanığı çocuklar

karatahta

         plan -kitap

        kalem- defter yani çocuklar

ben titrerim heyecan

çocuk bakar merak merak

gögercin, özgecan ,aybalam

​​

sonra derken günün birinde bir gün

dünya evine girdim  evsiz  ve törensiz

 

ve Temmuz'lardan bir Temmuz

günlerden yirmi dört geldi canımın içi

                                 -peace kızım-

farkına varamamışım büyüdüğümün

o büyürken

küçüldük biz

                 anne baba

​

oğlum çıkageldi derken ekim- ekim

         -sarı kıvırcık

Ozan’ım

         ikinci baharım

                   -çok bahtiyarım-

ve küçük kızım sa                

                       -Ezgi  Revşen-

yaşlandığımı vurdu yüzüme 

              ezele-ezele-minik ezele

             -babasının kıdısı-

​

ve ben her gün biraz daha yaklaşıyorum babama…

​

​